Home	Père Hubert	Nieuws	Agenda	Teksten/ geluidsfragmenten	Video	Contact
Als het doek valt zal ik bij je zijn In het holst van de nacht, als de maan naar ons lacht en ik de wijsheid in de sterren ziet staan En ik worstel en zwoeg, maar dat blijkt niet genoeg op de weg die we moeten gaan En als ik ’s morgens vroeg vraag, waar ik heen moet vandaag Zet Hij mij op dezelfde trein we komen en gaan en daar doe je niks aan maar als het doek valt zal ik bij je zijn doe maar gewoon zonder enig vertoon we staan allemaal in de rij ik huil en ik lach, wordt gekweld elke dag door wat ik nooit bedoelde of zei de wind in het bos maakt de takken niet los iedereen zingt hetzelfde eigen refrein we zingen in koor en we dansen maar door maar als het doek valt zal ik bij je zijn je bent klein, je bent groot, voor je ’t weet ben je dood daar is een levenlang niets aan te doen nog bedankt tot besluit en ze verdelen de buit de liefde de haat en de poen een enkel moment, dat is wat je bent breekbaar als teer porselein dat zo maar verschijnt en even snel weer verdwijnt maar als het doek valt zal ik bij je zijn aan de roos die ik vond heb ik mij vaak verwond onderweg op het duistere pad zo vaak ging het stuk, kortstondig geluk ik had nooit wat ik dacht dat ik had ik lach naar de maan in dit aardse bestaan en als ik kan verbijt ik de pijn maar het is waar wat ik zeg: ik ga bij jou nooit meer weg En als het doek valt zal ik bij je zijn tekst: Hubert Bosua muziek: Bob Dylan Terug